Following up on the acclaimed debut to their Duo Pilgrimage, cello virtuoso Pieter Wispelwey and his piano pal Paolo Giacometti continue their exploration of the complete duos by Franz Schubert and Johannes Brahms.
On the second installment of this 6 CD-journey, they investigate the dark color of the E minor key which pervades two milestones of the chamber genre. Brahms’ enigmatically somber Sonata for Piano and Violoncello op. 38 was the first major work for this combination since Beethoven’s iconic contributions half a century earlier. And in his Trockne Blumen variations, Schubert accomplishes a stunning instrumental dissection of a young miller’s hope grown cold after his rejection by “die Schöne Müllerin”; originally intended for piano and flute, the version on this disc is the world premiere recording with a violoncello instead of a flute. Slightly brighter – though not a lot in A minor – is the unusually crafty and unpredictable Sonatina D. 385 Schubert wrote at the age of 19.
Wispelwey and Giacometti have been called “exceptionally imaginative and impassioned performers” (American Record Guide), and their collaboration has spawned recordings rated as “fascinating, provocative, almost perverse” (Sunday Times). The first installment of the Duo Pilgrimage was hailed a “successful launch” (Kulturradio) on account of the “unspoken complicity between two virtuosi (…) who accomplish a sparkling, playful, cantabile account” (Cobra.be).

Op deze tweede halte van hun reis door de wereld van Franz Schubert en Johannes Brahms, komen cellist Pieter Wispelwey en pianist Paolo Giacometti de donkere kleuren van de kleine terts tegen in de twee mijlpalen uit de kamermuziek: de Trockne Blumen Variaties van Schubert en Brahms Sonate op. 38.

Wereldpremière op cello

Oorspronkelijk voor fluit en piano geschreven, bewerkte Wispelwey de Trockne Blumen Variaties van Schubert voor cello. De opname ervan is een wereldpremière en een geweldige aanwinst voor het cellorepertoire. Net als zijn Fantasie - opgenomen in deel 1 van The Complete Duos - is het een onverschrokken en diepgravend artistiek statement van Schubert. Het Lied zelf is in al zijn tederheid en breekbaarheid vol van complexe emoties. Schuberts schrijfwijze is subtiel en de kleinste details zijn zwanger van betekenis. De componist creëert al in de introductie een onheilspellende sfeer, als bij de Fantasie wordt de toon meteen gezet, drama hangt in de lucht. De desolate wereld van de Winterreise voelt nabij. Ontsteltenis en wanhoop zijn de opmaat voor een spektakel dat zal eindigen in gejubel: opnieuw een verrassende Schubertiaanse reis.
De schrijfwijze van de Sonatine in a-klein, die Schubert op zijn 19e componeerde, is eenvoudig, maar alle ingrediënten zijn er: dwalende harmonieën en modulaties, lyriek, drama en charme. De eenvoud is misleidend. De structuur mag dan extreem transparant en simpel zijn, het verhaal is rijk en afwisselend, met weliswaar weinig noten, maar met een veelvoud aan emoties.

Rijk en afwisselend

De mysterieuze, sombere Sonate van Brahms is een klassieker, maar ook een amalgaam van classicisme en romantiek. Een Fuga als Finale, een Menuet na een monumentaal eerste deel, om maar twee van de vele intrigerende ingrediënten te noemen. In het openingsdeel speelt de cello een bijna archaïsche partij. Toch is dit genereuze en hartverwarmende muziek. De gebaren zijn groots, alles is zeer welsprekend en de vertelling is meeslepend. Hoor je de andere delen, gracieus, ongrijpbaar en furieus, dan kun je je afvragen wat er broeide onder de oppervlakte in dat uitgestrekte eerste deel. Achteraf wordt het er alleen maar mysterieuzer op.

Uitzonderlijke artiesten

Wispelwey en Giacometti worden door American Record Guide “uitzonderlijk fantasievolle en gepassioneerde artiesten” genoemd en Sunday Times roemt hun partnerschap dat opnames en concerten opleverde die het blad als “fascinerend, provocerend, haast pervers” beschrijft. Een eerder Brahmsproject kreeg van BBC Music Magazine het label “sensationeel” mee omwille van de “wonderlijke verbeeldingskracht en het brede toongamma”.

Beim zweiten Halt ihrer Reise zwischen Brahms und Schubert widmen sich Pieter Wispelwey und Paolo Giacometti den dunklen Farben des e-molls und somit gleich zwei Meilensteinen der Kammermusik: Brahms Sonate op. 38 und Schuberts Trockne Blumen Variationen.
Brahms Sonate für Klavier und Violoncello op. 38 war das erste wichtige Werk für diese Besetzung nach Beethovens Meisterwerk ein halbes Jahrhundert früher. Mit Trockne Blumen vollbrachte Schubert eine beeindruckende instrumentale Forsetzung der Schönen Müllerin. Im Original für Flöte und Klavier, findet sich auf dieser Aufnahme die Weltersteinspielung für Cello statt Flöte. Ein wenig lieblicher, wenn auch nicht gänzlich in A-Dur komponiert, ist die unvorhersehbare Sonatina D. 385, die Schubert im Alter von 19 komponierte.

Nel secondo volume del loro pellegrinaggio lungo i duetti cameristici di Schubert e Brahms, Pieter Wispelwey e Paolo Giacometti esplorano il colore scuro della tonalità di mi minore che pervade due capolavori della musica da camera. L’enigmatica e cupa Sonata per pianoforte e violoncello op. 38 di Brahms fu la prima opera di rilievo per questo organico dopo gli emblematici contributi di Beethoven mezzo secolo prima. E Schubert, nelle sue variazioni su Trockne Blumen, compie una sbalorditiva analisi strumentale delle speranze di un giovane mugnaio che si è depresso dopo il rifiuto della «Schöne Müllerin». Destinata originalmente per pianofore e flauto, la presente versione è la prima registrazione mondiale con pianoforte e violoncello delle Variazioni Trockne Blumen.